Charraba o biernes pasau d’a imboluzión d’o PIR e una aragofobia crexién. Suposo que refirmar as cosas ye duro, y no charro de José Antonio Labordeta (os mitos, mitos i son, y prou!¡) (aparti d’a suya sensibilidat dual, aragonesa y ejpañola). A tristura d’o PIR plegó per l’ambién d’os conziertos d’o sabado. Sólo que bi eba un siñal nazional. Iste ye o país pos-aragonesista que tenemos agora mesmo, fa unas añadas en o mesmo PIR te trobabas asabelo de bandieras, chilos y chestos de compromís, asperanza. Agora: tot ye dezeuzión. Antiparti, o unico siñal presén en o conzierto, estié dispreziato per os miembros d’a colla Biella Nuei -gurús d’a mosica tradizional aragonesa que agora parixen jopar como fuinas d’as radizes que les fizon crexer-. Un siñal en o sulero, o corazón crebato. Como dize un amigo… ¿perqué os ababols d’Aragón son os más royos?