Charraba o biernes pasau d’a imboluzión d’o PIR e una aragofobia crexién. Suposo que refirmar as cosas ye duro, y no charro de José Antonio Labordeta (os mitos, mitos i son, y prou!¡) (aparti d’a suya sensibilidat dual, aragonesa y ejpañola). A tristura d’o PIR plegó per l’ambién d’os conziertos d’o sabado. Sólo que bi eba un siñal nazional. Iste ye o país pos-aragonesista que tenemos agora mesmo, fa unas añadas en o mesmo PIR te trobabas asabelo de bandieras, chilos y chestos de compromís, asperanza. Agora: tot ye dezeuzión. Antiparti, o unico siñal presén en o conzierto, estié dispreziato per os miembros d’a colla Biella Nuei -gurús d’a mosica tradizional aragonesa que agora parixen jopar como fuinas d’as radizes que les fizon crexer-. Un siñal en o sulero, o corazón crebato. Como dize un amigo… ¿perqué os ababols d’Aragón son os más royos?
julio 9, 2008 at 13:25
que pasó con Viella Nuei?
Sobre os ababols d’Aragón: Os ababols no creigo que aquí sigan más royos que en atras partis. Pero sí que se veye platero que bi ha royos en atros países más espabilaus que nusatros. No cal que mirar ta oriente u ocidente.
julio 15, 2008 at 13:25
Con «Vieja Noche» pasó a istoria de siempre: querer y no poder. Lis pasemos un siñal t’o eszenario con l’asperanza de que en bella canta la pilla-sen con argüello e fe-sen un poquer de país. Pasoron as cantas e cosa, o siñal en o sulero. E nustros enluzerniaus con l’autitú d’a colla.
A istoria d’os ababols más royos ye una metafora identitaria no pas ideyolochica, caldrá fer un post con iste tema.